ÖZEL BATIKENT KAYNAK OKULLARI

Bahanelere Son. Çocukların Başkalarına Kötü Davranması Önemsiz Değildir: “Çocuklar çok acımasız olabiliyor.” “Bu yaşlarda olur böyle şeyler.” “Kız çocukları böyle acımasızdır.” “Oğlan çocukları böyledir.” Dürüst olmak gerekirse acımasızca ya da dışlayıcı davranışlar için bahaneler duymaktan biraz bıktım. Hangi yaştan söz ediyoruz? Çocukların hangi yaşta acımasız davranışlardan vazgeçmesi gerekiyor? – 5? 8? 10? 13? İnsanların “Bu yaşlarda olur/dönemseldir” dediklerini pek çok farklı yaş grubu için duyuyorum. Aynı bahaneleri hem oğlan hem de kız çocukları için duydum. Bence artık bahane üretmeyi bırakmamızın ve öğretmenler ve ebeveynler olarak çocuklarımıza nazik insanlar olmayı öğretmek için sorumluluk almamızın zamanı geldi. “Ama benim zamanımda da çocuklar acımasızdı ama bize hiçbir şey olmadı.” Çocuklarımızın içinde büyümekte olduğu toplumsal bağlam sizin ve benim büyüdüğümüz bağlamdan çok farklı. Farklı ve işte bu yüzden farklı tepkilere ve farklı ebeveynlik yaklaşıml

Bir ebeveyn olarak kullandığımız sözcükler çocukların zihinlerine işleyen bir dil haline gelir. Sağlıklı bir özsaygıyla, çocuğunuz gelişip serpilir. Anaokulunun artık birinci sınıf yerine geçtiği bu çağda çocuklar erken yaşta akademik beceriler geliştirmeye zorlanıyorlar. Oysa dünyanın bütün entelektüel becerileri, onları uygulamaya koyacak bir  özgüven  olmadığında değerini kaybeder. Bu nedenle, bir ebeveyn olarak her şeyden önce sağlıklı bir özsaygı ve özgüven gelişimine öncelik vermeliyiz. Bunun için özgüven aşılayan sözcükleri kullanmayı seçebiliriz. İşte çocuğunuzun özgüvenini ve özsaygısını artırmak için kullanabileceğiniz 25 ifade: “Yapabilirsin.” Bir ebeveyn olarak kullandığımız sözcükler çocukların zihinlerinde işleyen bir dil haline gelir. Çocuklarımızın çok fazla şey yapabileceğini biliriz — Kullandığınız sözcüklerin de bu inançla örtüşmesini sağlayın. Şöyle şeyler söylemekten kaçının, “Bir yerini inciteceksin” ya da “Düşme.” Ses tonumuz ve kullandığımız dil ka

Mola verme yöntemi gerçek bir soruna getirilen geçici, yapay ve yetersiz bir çözümdür. Daha fenası, aslında gerçek sorunu  görmemize  engel olur çünkü çocuklar yargılandıklarını ve reddedildiklerini hissettiklerinde sessizliğe bürünmeye yatkındırlar (hepimiz gibi). Mola verme, çocukların davranışlarını düşüneceklerine, yaptıklarından utanacaklarına ve gelecekte daha iyi davranmaya karar vereceklerine dair yanlış bir umutla iletişim kapılarını kapatır. Bu mantıktaki sorun, çocukların kuralları bozarken mantıklı düşündüklerini varsaymasıdır. Gerçek şu ki çocuklar aslında kendileri için de bir anlam ifade etmeyen dürtülerine göre hareket ederler. Yani, aslında onlardan mantıksız olanı mantığa oturturken aynı zamanda da eşit düzeyde utanç ve suçlulukla başa çıkmalarını ve sonra da mucizevi bir şekilde akıllanmalarını ve bunun sonucunda daha olgun bir özdenetim seviyesiyle davranışlarına yön vermelerini beklemiş oluyoruz. Bu bir fantezidir. Böyle bir şey gerçekleşmeyecek. Gerçekte,

Hata yapmak insanoğlunun doğasında vardır. Bazen bunlar büyük hatalar olur. Hatalar ya da başarısızlık meydana geldiğinde bununla başa çıkmanın iki yolu vardır. Kusurlarımızın paslı birer çivi gibi içimize işlemesine izin verebilir ya da onlara rağmen kendimizi ‘yeterli’, yani yeterince cesur, yeterince iyi, yeterince bilgili, yeterince güçlü hissetmeye devam edebiliriz, biraz sendelediğimizde bile. Standartlarımızı yüksek tutmakta yanlış olan bir şey yoktur ancak çocuklarda mükemmeliyetçiliğin sorunu onlar için yeterlinin hiçbir zaman yeterli olmamasıdır. Bu son derece yorucudur ve mükemmeliyetçilik kontrolü ele aldığında ‘yeterince iyinin’ peşinde kırbaçlanmışçasına koşmak bitmek bilmez bir çaba gibi gelebilir; ancak bunu değiştirebiliriz. Çocuklarda mükemmeliyetçilik – Nereden geliyor? Çocuklardaki mükemmeliyetçilik tümüyle mükemmel olmayı istemekle ilgili değildir, daha çok hata yapmanın ya da başarısız olmanın sonuçlarından kaçınmak istemekle ilgilidir. Bu sonuçlar gerçek

Marion üzgün. “10 yaşındaki oğlum durmadan yalan söylüyor. Ödevini yapıp yapmadığını sorduğumda yapmadığını bildiğim halde bana “tabi yaptım” diyor. Nereye gittiğini soracak olursam doğrudan yüzüme bakıp bir arkadaşının evine gittiğini söylüyor, oysa ben aklında başka bir yerin olduğunu biliyorum. Gökyüzünün mavi olup olmadığını sorsanız muhtemelen size öyle olmadığını söyleyecektir. Beni en çok endişelendirense bunu bu kadar rahat yapması. O kadar rahat söylüyor ki ona ne zaman inanmam gerektiğini asla bilemiyorum. Oğlum bir üçkâğıtçıya dönüşmeden önce bunu durdurmak için ne yapabiliriz?” Yalan ,  pek çok ebeveyni çileden çıkaran bir durum. Evet, endişe uyandırıcı bir şey. Evet, çocuklarımızın dürüst olmasını isteriz, özellikle de bize karşı. Fakat gerçekten en ufak bir sapmayı bile çocuğumuzun gelecekte hapsi boylayacağının bir işareti olarak görmeden önce, yalanların ardında yatanın ne olduğunu anlamak önemlidir. Bütün yalanlar aynı değildir. Hatta bütün “yalanlar” yalan da d